Psikoterapi, bireylerin duygusal, bilişsel ve davranışsal sorunlarını ele almak için kullanılan sistematik bir yaklaşımdır. Temel olarak, bir psikoterapist ve bir hasta arasında kurulan güvene dayalı bir ilişkiye dayanır ve bu süreç, kişinin sorunlarıyla başa çıkmasına yardımcı olmayı amaçlar. Psikoterapi, çeşitli teknik ve teorilere dayanan farklı türlerde uygulanabilir; bunlar arasında bilişsel davranışçı terapi, psikodinamik terapi, insan merkezli terapi ve sistemik terapi gibi yöntemler bulunmaktadır (Norcross, 2018).
Psikoterapinin temel amacı, bireylerin yaşam kalitelerini artırmak, psikolojik esenliklerini sağlamak ve günlük yaşamlarında karşılaştıkları zorluklarla baş etme becerilerini geliştirmektir. Ancak temel amacın yanı sıra önemli olan hastaların terzi dikimi bireysel amaçlarıdır. Psikoterapistler, empati, aktif dinleme ve yorum gibi becerilerle, hastalarının kendilerini daha iyi anlamalarına ve içsel kaynaklarını keşfetmelerine yardımcı olurlar. Araştırmalar, psikoterapinin depresyon, anksiyete, travma sonrası stres bozukluğu ve diğer birçok ruhsal sağlık sorunlarının tedavisinde etkili olduğunu göstermektedir (Cuijpers et al., 2016).
Psikoterapi süreci genellikle birkaç aşamadan oluşur: başlangıçta yapılan değerlendirme, hedef belirleme, terapi yöntemlerinin uygulanması ve ilerlemenin gözlemlenmesi. Terapinin süresi, bireyin ihtiyaçlarına bağlı olarak değişkenlik gösterebileceği gibi psikoterapi ekollerine göre de değişiklik gösterebilir. Kimi hastalar kısa süreli bir müdahale isteyip fayda sağlarken, kimi hastalar daha uzun vadeli bir terapötik süreçte yarar görebilir (Lambert & Barley, 2001).
Bunun yanı sıra, psikoterapinin etkili olabilmesi için, psikoterapist ve hasta arasındaki ilişkinin kendisi oldukça önemlidir. Güvenli bir terapötik ortam, bireylerin açıkça ifade etmelerini ve içsel noktalarını keşfetmelerini kolaylaştırır. Ayrıca, araştırmalar, terapötik ittifakın güçlü olduğu durumlarda sonuçların daha olumlu olduğunu ortaya koymaktadır (Horvath & Symonds, 1991).
Kaynaklar:
Cuijpers, P., Karyotaki, E., Weitz, E., Andersson, G., Hollon, S. D., & van Straten, A. (2016). The effects of psychotherapies for major depression in adults on remission, recovery and improvement: a meta-analysis. Journal of Affective Disorders, 202, 511-518.
Horvath, A. O., & Symonds, B. D. (1991). Relation between working alliance and outcome in psychotherapy: a meta-analysis. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 59(4), 414-420.
Lambert, M. J., & Barley, D. E. (2001). Research summary on the therapeutic relationship and psychotherapy outcome. Psychotherapy: Theory, Research, Practice, Training, 38(4), 357-361.
Norcross, J. C. (2018). Psychotherapy relationships that work: Evidence-based responsiveness. Oxford University Press.
Comments